سبد خرید
0
No products in the cart.

معرفی آثار و بیوگرافی نیما کیوانی معمار و کار آفرین

بیوگرافی نیما کیوانی معمار و کارآفرین برنامه پایش سوابق

آکاایران: نیما کیوانی ،کارشناس ارشد معماری، کارشناس مرمت و احیا بناهای تاریخی، مدرس دانشگاه در رشته های معماری و مرمت ابنیه، مدیر دفتر معماری کیوانی و همکاران، رئیس هیئت مدیره شرکت ساختمانی “اهورا نقش آریا

 

سوابق کاری

۱- موسس استودیو معماری ، کیوانی و همکاران ، در ۱۳۸۸ – تهران

سوابق تحصیلی

۱- معماری ، معماری ، کارشناس ارشد – ۸۸
۲- معماری ، مرمت ، کارشناسی – ۸۳

در سال ۱۳۸۸ توسط دو برادر معمار، نیما کیوانی و سینا کیوانی تشکیل شد. پروژه های طراحی شده توسط آنها در طیف های متفاوت معماری از جمله ساختمانهای مسکونی و تجاری و مرمت آثار باستانی بوده است. توجه به زیبایی شناسی و عملکرد و حس فضای خلق شده همراه با در نظر گرفتن معماری بومی همواره اساس تفکر شکل گیری معماری این استودیو بوده است.

ساختمان مسکونی اُرسی خانه اثر استودیوی معماری کیوانی

مسابقه ی A’ Design Award  یکی از معتبرترین مسابقات بین المللی طراحی دنیاست که هر ساله، طراحان خلاق بسیاری از کشورهای جهان را گرد هم می آورد تا برای کسب مقام در رشته های مختلف این چالش جهانی با هم رقابت کنند.

آنچه اعتبار این مسابقه را از سایر مسابقات بین المللی طراحی متمایز می کند، پروسه ی داوری آثار است؛ داوری این مسابقه در چندین مرحله و با مشارکت بیش از ۸۰ داور از میان کارشناسان حرفه ای سراسر جهان اعم از؛ چهره های آکادمیک، مدیران شرکت های بزرگ، مهندسین و تکنسین های اجرا، برندگان جوایز دوره های گذشته و مدیران برندهای معتبر جهان انجام می شود.

امسال(۲۰۱۶ میلادی) پروژه ی « ساختمان مسکونی اُرسی خانه » از ایران، کار مشترک دو برادر معمار به نام های « نیما کیوانی » و « سینا کیوانی » ، برنده ی مدال برنز این مسابقه در بخش معماری، ساختمان و سازه شده است.

و همچنین این پروژه امسال فینالیست و نامزد دریافت جایزه معمار در بخش ساختمان های مسکونی بود.

 

نیما کیوانی یاد گرفته است که زندگی اش را بر اساس پنل ها و برنامه های مشخصی که دارد، بگذراند. برادرش، سینا هم او را در این مسیر همراهی می کند.

نیما کیوانی تلفن های مربوط به ساختمان «ارسی خانه» را که تازگی ها حسابی معروف شده، جواب می دهد و همان اول کار در پاسخ می گوید: «من متولد سال ۶۰ هستم.

دیگر جوان نیستم اما برادرم که اتفاقا پسر آرام و ساکتی است، سال ۶۶ به دنیا آمده و ما کار را با هم انجام دادیم، دقیقا هشت سال پیش من به شوخی به دوستانم گفتم تا قبل از سی وپنج سالگی یک جایزه ی بین المللی می برم و همه به من خندیدند. حالا من برنده شده ام.

آن موقع ها واقعا جوان بودم. اگر تمام اینها را به جوانی قبول دارید، صحبت کنیم.» و همین جا بود که صحبت ما با نیما شروع شد.

او ماجرای کار ها و زندگی اش را از همان کودکی تا امروز برایمان تعریف کرد تا بدانیم چطور می شود دو برادر دهه ی شصتی، به خاطر ساختمان «ارسی خانه» که در نزدیکی پل گیشاست

جایزه ی «آ دیزاین» (A Design Award) را که بزرگ ترین و مطرح ترین جایزه ی بین المللی طراحی در دنیاست، به دست بیاورندماجرای زندگی متفاوت نیما به همان سال هایی برمی گردد که او در آستارا به دنیا آمده بود و تمام کودکی هایش در یک خانه باغ چندهزار متری سپری شده بود.

اصلا دویدن و بازی کردن و کلی کشف های مختلف در این باغ موجب شده بود، روحیات او با افرادی که در آپارتمان بزرگ شده اند، تفاوت اساسی پیدا کند.

او کم کم شیفته ی شعرهای سهراب سپهری می شود. همین بوده که گاهی کنار پدربزرگش می نشسته و با هم شعر می خوانده اند. وقتی درخت و چلچله و شعر هست، طبیعی است که نیما دستی هم به ساز ببرد و نوازندگی سنتی و خصوصا ضرب زدن را هم شروع کند (حالا بماند که بعد ها آن را خیلی رسمی ادامه نمی دهد). راستی «نیما» بودنش هم در کل این ماجرا بی تأثیر نبوده است.

خودش که می گوید: «اسم من را به خاطر نیمایوشیج، نیما گذاشته اند چون زمانی نیمایوشیج در آستارا دبیر ادبیات بوده و اتفاقا مادرم هم به شعرهای نیما علاقه داشت. مادرم شیفته ی ادبیات است و بعد تر من هم این را به ارث بردم.» البته این علاقه در خانواده ی ما موروثی است.

نیما در مدرسه ی حکیم نظامی که دومین مدرسه ی ایران به سبک مدرن مانند دارالفنون است و در سال۱۲۸۷ ساخته شده، درس خوانده. حرف به اینجا که می رسد، حسابی پز آستارا را می دهد و می گوید: «حتما می دانید که آستارا اولین شهری بوده که ریشه کن شدن بی سوادی در آن اعلام شده. از طرفی، آستارا یا اولین یا جزء اولین شهرهایی بوده که مدرسه ی دخترانه داشته اما بگذریم… اصلا همین اولین ها و همان مدرسه ی حکیم نظامی، افتخار زادگاه من است.»

  • سردرگمی شیرین انتخاب

تمام کودکی های نیما که پر از هیجان و یادگرفتن های متنوع بود، سپری می شود تا وقتی که مثل خیلی های دیگر به آن دوران عجیب سردرگمی می رسد؛ روزگاری که سراغ استعداد هایش می رود تا بداند جواب آن موضوع انشای قدیمی «در آینده می خواهید چه کاره شوید؟» برای او چه می شود.

اتفاقا از همین جا هم یک سری از اختلاف نظرهای او اطرافیانش شروع می شود. نیما شاگرد زرنگ و درسخوان مدرسه بوده که همه کلی آرزوی دکتری و مهندسی برایش داشته اند ولی او در کمال ناباوری همگان، رشته ی هنر را انتخاب می کند.

از همان اول هم دور رشته های پزشکی را خط می کشد چون مطمئن بوده که نمی تواند با خون و خونریزی هیچ ارتباطی برقرار کند.

خلاصه، نیما سر حرفش می ایستد و جا خالی نمی کند و در دانشگاه سوره، لیسانس مرمت و احیای ابنیه ی تاریخی را می خواند.

بماند که از همان موقع هم خودش خوب می دانسته که چقدر معماری را دوست دارد و بعد ها می خواهد طرحی نو در این رشته دراندازد. پس تمام زندگی اش را براساس همین اهداف می چیند و بعد از آن کار شناسی ارشد رشته ی معماری را می خواند.

برادرش سینا هم در همین گیرودار به رشته ی او علاقه مند می شود و کم کم به همپای جدی او در تمام پروژه هایش تبدیل می شود.

  • فیلم هایی که نیامده، رفتند

به لیست علاقه مندی های نیما باید کارتئا تر، سینما و کارگردانی را هم اضافه کرد. او وقتی هفده یا هجده ساله بوده، دوست داشته که در دانشگاه در یکی از رشته های مربوط به این حوزه، درس بخواند اما این کار را نکرده و امروز از تصمیمش خوشحال است چون معتقد است که می توان این حوزه را با مطالعات جانبی و کار تجربی هم امتحان کرد.

اتفاقا در همان سال هایی هم که در دانشگاه سوره بوده، بیشتر اوقات کار تئا تر و فیلمسازی می کرده و در جشنواره ی بین المللی تهران حاضر می شود و «کانون فیلم و عکس آستارا» را راه اندازی می کند، البته چند NGOدیگر هم در همین حوزه ی فیلم و عکس و تئا تر تاسیس می کند که چون بیشترشان یا به نتیجه نمی رسند یا بعد از مدتی منحل می شوند، بی خیال توضیح دادن درباره شان می شود.

در کنار اینها، با صدا و سیمای استانی هم کار می کند و مدتی هم در رادیوی استانی کار گویندگی انجام می دهد اما بخش تلخ ماجرا اینجاست که آن قدر برای فیلمسازی سنگ جلوی پای او می اندازند که دیگر عطایش را به لقایش می بخشد و می چسبد به همان کار معماری.

راستی در تمام فعالیت های هنری نیما، سینا، برادرش هم حضور داشته است. اصلا هر جا و در هر هنری که نیما وارد می شده، سینا هم همراه او بوده است. تنها تفاوتشان در این است که سینا کمی ساکت تر و آرام تر است.

  • تجربه ی مدیریت

اینها همه ی ماجرای همان چند سال پرشور جوانی است که دانشگاه رفتن هم هیجان های فعالیت های متفاوت را زیاد تر می کند.

بعد از مدتی نیما کم کم سرش گرم حساب و کتاب زندگی می شود و با خودش می گوید زندگی هم خرج دارد و باید همه چیز را خیلی واقعی تر از گذشته ببینم. همان موقع ابتدا در شهرداری آستارا مشغول کار می شود و سپس سربازی اش را در یک شرکت مشاور می گذراند.

سال۸۴ ستاد «بزرگداشت روز معماری و هفته ی معماری کشور» تشکیل می شود و نیما در سال۸۵ مشاور دبیرکل این ستاد و مدیر هماهنگی و پیگیری های ستاد می شود.

همین ماجرا، نقطه ی عطف زندگی او می شود که برای سخنرانی بین آن همه استاد معماری و هماهنگ کردن برنامه های سنگین ستاد، باید اعتماد به نفسش را بیشتر می کرده و اطلاعاتش را بالا تر می برده و خلاصه دنیای جدیدتری را تجربه می کرده است.

همان روز ها بود که دیگر آن سمت های پرطمطراق قبلی مثل «مسئول کانون های فرهنگی هنری دانشگاه سوره» یا «مسئول کانون نمایش سوره» چندان برایش رنگی نداشت و دلخوشی ایجاد نمی کرد ولی تجربه های خوبی در آن سال ها اندوخته بود

مثل اینکه دانشگاه جایی نیست که در آن فقط باید درس خواند؛ اتفاقا فضایی است که باید نحوه ی تعامل با دیگران و مدیریت کردن را در آن یاد گرفت.

بعد حضور در همان ستاد، فرصتی شد تا تجربه های قبلی اش را عملی کند و حسابی از آنها یاد بگیرد.

  • زندگی فاقد توهم

نیما کیوانی یاد گرفته است که زندگی اش را بر اساس پنل ها و برنامه های مشخصی که دارد، بگذراند؛ مثلا او شعر می گوید و داستان می نویسد و اتفاقا همیشه آنلاین است و سریع آنها را منتشر می کند ولی هنوز زمان چاپ نوشته هایش نرسیده است.

یکی از ریشه های این تجربه به روزهایی برمی گردد که او هم مثل خیلی از آدم های دیگر، کلی کلاس می رفته و دوره های آموزشی متفاوتی می دیده و بعد فهمیده، این همه یادگرفتن، قابلیت ایجاد توهم را هم دارد.

پس هیچ وقت به دست آوردن یک موفقیت او را بی نهایت خوشحال نمی کند.

شکست های مختلف هم موجب نمی شود که به شدت احساس خسران و زیان کند چون تمام آن کارهای گروهی یا شخصی به او ثابت کرده که همیشه وقتی در زندگی اش شکست های بزرگ رخ داده، بعد تر موفقیت های بزرگ تری نصیبش شده است.

او برای خودش قواعدی هم تنظیم کرده؛ قواعدی نظیر اینکه: «لذت بردن از زندگی، یکی از وظایف مهم ماست.» یا «موفقیت باید به صورت درونی به ما لذت بدهد.» خودش هم مثل عقیده هایش زندگی می کند و حتی به دوستانش هم می گوید: «باید به کارتان ایمان داشته باشید و تلاشتان را بکنید.

همان طور که من این کار را کردم. شاید برایتان جالب باشد بدانید، هشت سال پیش در جمعی دوستانه من به شوخی (البته در دلم جدی بودم) گفتم که من تا قبل از سی وپنج سالگی یک جایزه ی بین المللی می گیرم.

همه به من خندیدند ولی من به کارم ایمان داشتم و به نتیجه هم رسیدم. آرزویم هم این است که یک آرشیتکت بین المللی شوم».

منبع: آکا

ارسال دیدگاه
توسط
تومان